Kategoria: Artykuły

Obecnie w stomatologii powszechnie stosuje się różne sposoby znoszenia bólu. Najczęściej jest to znieczulenie miejscowe. Wyróżnia się trzy  jego rodzaje: powierzchniowe, nasiękowe lub śródwięzadłowe oraz przewodowe. Pierwsze polega na nałożeniu na powierzchnię śluzówki żelu lub sprayu znieczulającego zawierającego lignokainę. Drugim sposobem jest wkucie igły w okolicę zęba, skąd substancja znieczulająca przedostaje się w okolicę znieczulanej tkanki. Znieczulenie śródwięzadłowe , to w zasadzie odmiana nasiękowego, różnica polega na miejscu wkłucia, w tym przypadku znieczulenie podawane jest w szparę ozębnej.
Znieczulenie przewodowe polega na podaniu środka przeciwbólowego w okolicę nerwu większego, znieczulającego kilka struktur. To właśnie ten sposób powoduje charakterystyczne drętwienie wargi dolnej, bródki oraz języka. W znieczuleniu miejscowym ważną rolę odgrywa dodanie środków zwężających naczynia krwionośne, co zapobiega krwawieniu podczas trwania zabiegu oraz przedłuża czas działania znieczulenia.
W stomatologii stosuje się również, chociaż bardzo rzadko, znieczulenie ogólne, narkozę lub  sedoanalgezję.. Sedoanalgezja pozwala na utrzymywanie pacjenta w długotrwałym stanie ograniczonej świadomości, bez poddawania go narkozie, dlatego jest jedną z bezpieczniejszych i coraz szerzej stosowanych metod, również podczas skomplikowanego leczenia stomatologicznego.

Stosowanie znieczuleń jest zasadniczo bezpieczne i nie ma jakichś szczególnych przeciwwskazań. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy pacjent jest uczulony na środek znieczulający. Osoby z jakąkolwiek alergią, powinny przed wizytą
u stomatologa zrobić test alergiczny na środek znieczulenia miejscowego. Bezpieczniej dwukrotnie powtórzyć  test, ponieważ reakcja alergiczna może się ujawnić dopiero za kolejnym razem.

Osoby po przebytym zawale mózgu lub serca powinny każdorazowo przed znieczuleniem informować lekarza
o tym fakcie, a jeszcze bezpieczniej będzie poprosić swojego lekarza specjalistę o wyrażenie opinii o możliwości zastosowania tego typu znieczulenia.

Istnieją natomiast liczne przeciwwskazania do stosowania znieczulenia ze środkiem  zwężającym naczynia krwionośne Tutaj chorzy cierpiący na wyszczególnienie poniżej schorzenia powinni poinformować o nich lekarza dentystę przed zabiegiem. Do tych schorzeń należą: nadczynność tarczycy, astma oskrzelowa, cukrzyca (zastosowanie adrenaliny powoduje hiperglikemię, czyli nadmierne zwiększenie stężenia cukru), miażdżyca, wady i choroby serca (uszkodzenie mięśnia sercowego, niewyrównane wady serca, tachykardia, arytmia), niewydolność krążenia, zaburzenia czynności nerek, jaskra, padaczka, nerwica, choroby przebiegające z hipertermią (czyli podwyższoną temperaturą ciała).

Lekarz dentysta powinien zatem być poinformowany przez pacjenta o istniejących przeciwwskazaniach
do podania środka znieczulającego. Wiąże się to z niebezpieczeństwem wystąpienia powikłań, do których
w pierwszym rzędzie należą reakcje alergiczne, mogące prowadzić do wystąpienia znacznych trudności
z oddychaniem, co może mieć tragiczne konsekwencje. Innym rodzajem niepożądanej reakcji jest reakcja toksyczna. Charakterystycznymi objawami są: pobudzenie psychoruchowe,  drętwienie języka, oraz zaburzenie widzenia. Czasami występują też drgawki, skurcze mięśni, a w krańcowej sytuacji również śpiączka.

Mogę też wystąpić inne powikłania, choć są one bardzo rzadkie. Takimi są: uszkodzenie nerwu, czego skutki mogą być dość długo trwające; może zaistnieć problem z brakiem uzyskania znieczulenia; po znieczuleniu może wystąpić obrzęk i ból okolicy poddawanej znieczuleniu.

Znieczulenie przestaje działać najczęściej po godzinie lub dwóch od zabiegu.  Czasem okres ten bywa dłuższy.
Jeśli jednak stan znieczulenia utrzymuje się niepokojąco długo, lub kiedy nie ustaje ból lub utrzymuje się obrzęk, należy zwrócić się do lekarza, który zastosuje właściwe leczenie.

Coraz powszechniejszy dostęp do różnorodnych informacji staje się pomocą w dbałości o zdrowie. Nie dziwią więc nasze poszukiwania jak najdoskonalszych, a przy tym i jak najmniej kosztownych sposobów jego zachowania. Wielką, zasłużoną popularność zdobywa woda. Doceniamy ogromne korzyści, jakie dla naszego organizmu przynosi jego nawodnienie. Pijąc odpowiednie ilości wody, usuwamy z organizmu niebezpieczne toksyny i przeciwdziałamy jego zakwaszeniu. Woda działa także korzystnie na poziom cholesterolu, redukuje cellulit, poprawia trawienie, przemianę materii, poprawia pracę wątroby, mięśni i nerek, reguluje także temperaturę ciała, zapobiega skurczom i bólom głowy. Odpowiednia jej dzienna dawka to od 1,5 do 3 litrów dziennie, w zależności od masy ciała. Zaleca się pice wody 30 min. przed jedzeniem i nie wcześniej niż 30 min. po posiłku.

Przynosi też ogromne korzyści w dbałości o zdrowie zębów i całej jamy ustnej. Pijąc często wodę wypłukujemy cukry, a tym samy pozbywamy się bakterii, odkwaszamy środowisko jamy ustnej. Jest to proces przywracający odpowiedni poziom pH. Wspomagane jest przy tym wchłanianie minerałów, co buduje naturalną warstwę ochroną zębów. Picie dużej ilości wody hamuje rozwój bakterii próchniczotwórczych. Usuwa suchość jamy ustnej, pobudza ślinianki do pracy oraz wypłukuje mikroby, które w tym czasie zdążyły się rozwinąć. Ślina to naturalna, zasadowa substancja myjąca usta, która dodatkowo reguluje poziom pH. Jeśli więc mamy problemy z jej produkcją, musimy sobie pomagać piciem wody. U osób z suchością w ustach próchnica ma tendencje do o wiele szybszego rozwijania się.

Jeśli woda ma tak zbawienne działanie, to zasadne jest pytanie, jaką wodę pić? Lekarze zalecają pić wodę bogatą w składniki mineralne, zwłaszcza fluor, wapń i magnez. Nie powinna to być jednak woda gazowana. Powodem jest dwutlenek węgla zawarty w napoju. Podczas jego rozpadu powstaje kwas węglowy, który zakwasza środowisko jamy ustnej. Ponadto woda z bąbelkami ma pH na poziomie 5-6, podczas kiedy woda niegazowana pH wyższe niż 7, czyli zasadowe, bardzo korzystne dla zachowania zdrowia jamy ustnej.

Nieocenione korzyści płynące z nawadniania organizmu, osiągane tak małym nakładem pracy i kosztów, powinny sprawić, że częste sięganie po szklankę wody stanie się codzienną praktyką

Dość często występującym schorzeniem jamy ustnej jest aftoza – choroba , której przyczyny  nie są do końca jasne. Charakteryzuje się występowanie bolesnych białych ran, otoczonych zapalnym czerwonym  obrzeżem. Afty najczęściej umiejscawiają się na błonie śluzowej warg i policzków, dolnej powierzchni języka oraz na podniebieniu miękkim. Niekiedy występują również na dziąsłach, łukach podniebiennych czy migdałkach. Z reguły po kilkunastu dniach ustępują samoistnie nie zostawiając żadnych śladów. Są raczej małe i występują pojedynczo, choć bywa również inaczej. Stąd też wyodrębniono kilka rodzajów choroby, a ich zdiagnozowanie pozwala na podjęcie właściwego leczenia.

Małe afty – najczęściej mają postać bardzo bolesnej nadżerki (lub nadżerek) o wielkości do 10 mm. Ten rodzaj aft ustępuje bez pozostawiania blizny po 7-14 dniach od pojawienia się wykwitu.

– Duże afty  – stanowią najcięższą odmianę aftozy. W tym przypadku wykwitem jest bolesne owrzodzenie o wielkości 10-20 mm, które goi się z pozostawieniem blizny. Zmianom tego typu często towarzyszą objawy ogólne: osłabienie, stany podgorączkowe, trudności w mówieniu oraz połykaniu.

– Afty opryszczkopodobne – zmiany są bardzo liczne (do około 100) i wyraźnie drobniejsze (do 1-2 mm). Typową cechą tej postaci klinicznej jest długi czas gojenia (do 21 dni bez pozostawiania blizny).

Trzeba zaznaczyć, że w leczeniu tej choroby nie istnieje jeden słuszny i najlepszy sposób postępowania. W  przypadku jej lżejszej postaci można zastosować preparaty przeciwzapalne, przeciwbólowe, znieczulające lub przyspieszające gojenie. Mogą to być gotowe specyfiki farmaceutyczne, bądź płukanki np. z rumianku, szałwii, herbaty bądź z łagodnego roztworu soli. Zmniejszają one stany zapalne i działają antyseptycznie. Gdy jednak mamy do czynienia z trudną, nawracającą jej postacią, konieczna jest wizyta w gabinecie stomatologicznym i prowadzenie leczenia pod nadzorem lekarza stomatologa.

Paradontoza – najlepiej nie dopuścić.

Jednym z głównych czynników mających wpływ na zapalenie przyzębia jest nieprawidłowe mycie zębów, bądź jego brak… Paradontoza wraz z próchnicą są jednym z najpopularniejszych chorób przyzębia.

Zaczyna się od powstawania drobnych osadów na zębach, które prowadzą do tworzenia się kamienia, a gdy ten już powstanie, to nie obędzie się bez wizyty w gabinecie dentystycznym. Oczywiście parodontoza to nie jedyny powód by odwiedzić dentystę. Wskazane są co półroczne kontrole przyzębia.

Paradontoza jak wyleczyć?

Pierwszym etapem jest skalowanie i kiretaż, czyli wstępne czyszczenie – sami tego nie zrobimy, więc tutaj konieczna jest pomoc stomatologa.

Drugim jest wzmożona higiena jamy ustnej, poprzez szczotkowanie oraz płyny do płukania. Tutaj jesteśmy już całkowicie za siebie odpowiedzialni i to od naszej systematyczności zależy czy wygramy tę walkę.

O tym, że higiena jest podstawą profilaktyki zdrowotnej nie trzeba nikogo przekonywać, warto jednak nieustannie zachęcać do systematycznej dbałości o swoje zdrowie. Nie zagłębiając się w szczegóły, przypomnijmy to, co najważniejsze. Aby poprawnie prowadzić takie działania profilaktyczne, trzeba zadbać o właściwe szczotkowanie zębów i przyzębia. Do tego celu najlepiej nadaje się miękka lub średniej twardości szczoteczka, która nie będzie raniła dziąseł. Co jakiś czas, to już według własnego uznania, ale nie rzadziej niż co trzy miesiące, należy wymienić szczoteczkę. Bardzo dokładne szczotkowanie, całej jamy ustnej, szczególnie w miejscach trudniej dostępnych – okolicach siódemek i zębów mądrości, pomaga w usuwaniu resztek jedzenia, a tym samym zapobiega demineralizacji szkliwa. Szczotkując zęby nie zapominajmy o szczotkowaniu dziąseł, podniebienia i języka likwidując pozostałości jedzenia. Pamiętajmy jednak o prawidłowym kierunku szczotkowania dziąseł – górne ruchem do dołu, a dolne ruchem do góry. Po umyciu, dobrze jest płukać jamę ustną specjalnymi płynami, wystrzegajmy się jednak płynów zawierających alkohol.

Codziennie wieczorem, aby zapobiec rozwojowi bakterii ,warto dodatkowo oczyści zęby za pomocą nici dentystycznej. Jeśli przy stosowaniu nici pojawią się krwawienia, oznacza to, że użyta nić jest niewłaściwa. Poprośmy wówczas naszego lekarza dentystę o wskazanie takiej, która będzie dla nas odpowiednia.

Dla wielu z nas ważne jest, by zachować białe zęby i wówczas sięgamy po pastę wybielającą. Należy to jednak robić bardzo ostrożnie i bardzo rzadko. Taka pasta może uszkodzić szkliwo. Najlepszym sposobem na białe zęby jest ich wybielania w gabinecie dentystycznym.